ZASTOSOWANIE ODPOWIEDNIKÓW SŁOWNYCH KONIUNKCJI, ALTERNATYW I DYSJUNKCJI WPRAWIE KARNYM MATERIALNYM. CZY DYREKTYWA JĘZYKA POWSZECHNEGO POZWALA NA ODSTĄPIENIE OD ICH ZNACZENIA PRZYJĘTEGO W LOGICE PRAWNICZEJ?

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest wykazanie, że prawodawca niekoniecznie świadomie, a co za tym idzie – również niekonsekwentnie w procesie tworzenia prawa posługuje się spójnikami w ich znaczeniu przyjętym przez logikę prawniczą. W artykule zostały przeanalizowane przepisy, w których prawidłowo, jak i nieprawidłowo prawodawca posłużył się spójnikami alternatyw, dysjunkcji i koniunkcji w Kodeksie karnym. Posłużono się metodą formalno-dogmatyczną, a także analityczną do wykazania postawionej tezy, a więc, iż niekiedy konieczne jest odniesienie się do dyrektywy języka powszechnego, aby w procesie wykładni nie wywieść z przepisów norm absurdalnych. Rozważania odniesione zostały do obowiązujących w tym zakresie zasad wyrażonych w „Zasadach techniki prawodawczej”, a także do orzecznictwa sądów w sprawach przepisów, których wykładnia budzi kontrowersje lub spory w doktrynie i judykaturze. Wnioski płynące z przeprowadzonych badań potwierdzają postawioną tezę. Konieczne jest zatem niejednokrotne przyjęcie priorytetu dyrektywy języka powszechnego nad dyrektywą rozumienia odpowiedników słownych funktorów prawdziwościowych zgodnie z ich rozumieniem na gruncie logiki.